بسم الله الرحمن الرحیم
در برهوت بیدردی گرفتار شدن خود بد دردی است .
وقتی مراقبه زیاد شد تو کنده می شوی واز افکار مردمانی که مشغول دنیا هستند فاصله می گیری
وبه فکر ساختن خودت هستی وکسب رضایت الله فرمانروای اقالیم هفتگانه .
ودر نتیجه این ریاضتها تو در هاله ای از گنگی وهشیاری واقع می شوی که به نظر دیگر مردمان
کمی عجیب است .ودر حال تفکری ودیگر لبها از کار می افتن واین دلت هست
که نجوای یا من یملک الحوائج السائلین را سر می دهدوتو تمام دل به او سپر ده ای
وخود هیچکاره ای وهر چه هست اوست .
ومدار کارهایت همه بدست اوست ودر این مرحله جز خیر از تو بر نمی خیزد وتمام افعالت در اختیار
عقل حسابگر قرار می گیرد وعقل هر چه را بگوید شرع انور هم امضاءمی کند.
وتو مست وگیج از این همه هشیاری می شوی وکمی در کار دنیا سستی .
واین همه دیگران را بر تو می اشوبد که چرا سر به تنبلی گذاشته ای، انها غافلند که تو در
میدانی سهمگین وتماشایی به نظاره نشسته ای !
ودر این مرحله هر چه را می بینی در حال تسبیح وعبادتند وخود شرمنده می شوی از غفلت خود وادمیان ،
که چه سان به دنیا مشغولند، ووقت نماز می رسد گوئیا هیچ ندایی نشینیده اند؟
وباور ندارند که خدای مهربان اگر اراده اش بر خوردن لقمه ای نباشد ،ان از گلو پایین نخواهد رفت .
پس تو خود را اماده شنیدن هر زخم زبانی بکن ودل قوی دار واصول کار از دست مده
که خدا با توست .
ونمازهایت با دقت ودر اول وقت بجا اور ونیکو کار وخوش گفتار باش وبا مردمان مدارا نما
ودوستشان بدار برای خدای متعال .
واین چنین غرق می شوی در بحر بیکران شوق خدای متعال ومی روی ومی روی تا ........
ومبارک باشد این رفتن .........
والحمدلله رب العالمین
حمید
