بسم الله الرحمن الرحیم

سال ????بودبا دو عزیزی که پرواز کردن ومرا تنها گذاشتن زدیم به قلب کوه با اتومبیل وانت سبز رنگ

ولی قوی ومحکم وچند همسفر مستعد برای گردش مهربان وچالاک .

به سورت می رفتیم چشمه ای بر بالای کوهی فرازمند وپر از تمثال جاودانگی .

رسیدیم گرم وخنک و پر از شراره های اتشین خاطره بسی هول انگیز از فرط خوبی .

مرا یاد از موسی کلیم امد وکوه طور وفخلع نعلیک انک بالوادی المقدس طوی .

همسفران برای گوسفندی به صحرا زدند تا از بنه طالبا که در مازندران قصه عجیب وقشنگی او را حمایل است

وموسیقی بهشتی با نیی اورا همسفر،گوسفندی برای خوراک شب ابتیاع نمایند.

ومن مانده بودم در کوه طورم وان جنگل بود که در چند کیلومتری کویر،دست از تعقیب ان کشیده بود

ولشگریانش لا جرم همان فاصله ها مستقر بودن واینور کویر بود وکوه طور من .

صدای ریزش شنهای اسمانی از کوه، سکوت را گاه گاهی به چالش می کشیدولی بقیه

سکوت بود وسکوت وسکوت

وشب شد

واسمان کویر پر از ستاره وخاطره وخلوتی شب ونگاههای من به کهکشان راه شیری .

گویی که مرا به رفتن دعوت می کردن ومن در هیجان رفتن ودل کندن از این چاه ظلمانی .

چه شبی بود ومن سالها خاطره ام هنوز در هیجان هست ویادم نمی رود که تفسیر

دعای سحر امام راحل را در حال مطالعه داشتم ومبحث اسم اعظم مرا در هاونی بزرگ از

فهم وتقدیس می کوبید وجانم را برای درکش به فشاری مضاعف انداخته بود.

وصبح دمیدو نماز ی وصبحانه وحرکت به سمت چشمه علی ودامغان وباقی قضایا.

حمید