بسم الله الرحمن الرحیم

مهربانی خدای مهربان یگانه را قدر بدانیم وبر این نعمت عظما هر وقت که فرموده است

پیشانی بر سجده عبودیت بنهیم که ان مهربان از ما رضایت کامل داشته باش.

به یاد اوریم که در عالم ذره سیر می نمودیم تا انکه ان یگانه مهربان تفضل نمود

وما را از وادی عدم به صلب پدر واز انجا به رحم مادری مهربان قرار داد وانگاه

از روح خودش بر ما دمید وما را خلق کرد انطور که می خواست تا انجا

که بر این خلقتش بر خودش افرین گفت فتبارک الله واحسن الخالقین .

زمین وزمان واب وباد وخاک را مسخر ما کرد تا زندگی کنیم واورا بندگی

ابر وباد ومه وخورشید وفلک در کارند

تا تو نانی به کف اری وبه غفلت نخوری

وغفلت به این است که بدانی از کجایی وچه می کنی وبه کجا می روی ؟

ای ادمیزاده کمی تفکر کن در صنع خود که فیل به این بزرگی فرمان تو می برد

ونهنگ چهل تنی از ترست   در اعماق دریا ها جای گرفته است .

واین همه قدرت وسطوت بی دلیل باریتعالی به تو تفویض نکرده ودر پی ان

چیزی از تو مطالبه می کند که بسی مهم وبا قدر است .

وان اینکه بنده او باشی ونه کس دیگری .وجز او نبینی وغیر از او نپویی .

ورمزش در این است که حب دنیا به دور اندازی که ان ثقیلت می کند وبر زمینت می کشد.

ومن یوق شح نفسه اولئک هم المفلحون

کسی که از بخل جان خود را رهایی بخشد او رستگار است .

ورها نشود کسی از بخل تا هنگامی که دنیا پرستد.دنیا خواهی با خدا خواهی جمع نشود چه دل مومن

یا جایگاه شیطان است ویا رحمن وهردو با هم نشاید.

بنا بر این تمام نیرو وسرمایه خود را در این چند روز از عمر گرانمایه باید مصروف به این کنیم

که جان وروح خویش را صیقل نماییم واو را عظمت بخشیم وعظمت روح به دانش اندوزی است

وبهشت هر کسی به بزرگی روح اوست وروح بزرگ نشود مگر به دانش .

وروح ظرف علم است وبا انباشتن علم در ان منبسط می شودو وسیع .

پس در دانش اندوزی بکوشیم ومفید ان جستجو نماییم وهر علمی نافع نیست .

پس نیک وبد ان تشخیص دهیم با دیدگان عبرت اموز ومانند زنبور عسل از اعلای ان شهد برای

جانمان بر گیریم واو را مصفا نماییم که عنقریب کوس رحیل خواهند زد وما باید رهسپار شویم .

وبگرییم روزان وشبان بر تنهاییمان در قبر وبرزخ وقیامت ودر تطائر کتب ودر صف خلائق

ودر :اذا بلغت الحلقوم وانتم حینئذ تنظرون .

وفکر کردن به اینهمه دیگر نه جای خوشی برای مومن می گذارد ونه عشرتی برای او.

ومومن همیشه به خاطر این هول عظما غمی مبارک در سینه دارد .

وهر کسی در دل این غم ندارد پس ان دل را دل نگو بلکه سزاوار است نام ان گل نهی .

وتازه گل را را خدای عز وجل با روح خود اراست تا دل شد.

بنا براین دلی که گل شود دیگر نفحه رحمانی در او نیست ،

اولئک کلانعام بل هم اضل

وبهتر است تا خاک شود.

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

یک نکته از این معنی گفتیم وهمین باشد

والحمدلله رب العالمین

وصل الله علی سیدنا محمدوال الطاهرین